Ik deed laatst uit nieuwsgierigheid een online persoonlijkheidsstoornistest van 8 vragen bij een grote aanbieder van psychologische zorg. Vrij subtiel verschoof de toon in de conclusie van ‘je vraag’ naar ‘ je ‘klacht’. Ik kreeg de suggestie dat ik misschien wel een probleem had en dat ik het beste contact op kon nemen.
Nieuwsgierig als ik ben, bleef ik de test doen totdat ik wist waar dat aan lag. Er waren slechts twee factoren nodig voor deze conclusie: ik vind het prettig om alleen te zijn en ik ben perfectionistisch. Niet zo vreemd voor een tekenaar maar maatschappelijk lijkt dat blijkbaar op een stoornis.
Daarom ging ik nadenken over hoe wij over perfectionisme nadenken. Want wat wordt er nou eigenlijk mee bedoeld? En daar rolde deze blog uit:
Ik ben opgegroeid met de knulligste video’s over hoe dingen werken: van zenuwachtige ‘hoe programmeer ik [..]’-filmpjes (opgenomen met de telefoon voor het beeldscherm in een schimmige kamer vol vuile was), tot bedrijfspresentaties waarbij de ondernemer zelf voor de camera de achtergrondmuziek met een ghettoblaster aan-en uitzette. Ik kan niet anders zeggen dat we heel veel geleerd hebben de afgelopen jaren. Maar ik begin van iets anders last te krijgen: van emotie.
Toen ik afgelopen zondag online op zoek ging naar informatie over een thuisalarm, kreeg ik bij de thuiszorg alleen een video aangeboden. Wat volgde was een tintelend portret van een vrouw die graag fietste, bij de groenteboer aan fruit rook en de hele tijd lachte. Ze was bezorgd om haar alleenstaande moeder maar gelukkig hadden ze een oplossing voor dat probleem gevonden in de vorm van een thuisalarm. Niet veel later dronken ze samen koffie op een Amsterdams terras en was ik nog steeds niets wijzer.
Ik vroeg mij af waarom die video mij nou zo ergerde. Ik denk dat het kwam omdat ik alleen maar wilde weten hoe dat thuisalarm werkte, ik hoefde niet overtuigd te worden dat mijn leven er beter mee zou worden. De video bracht mij geen informatie, alleen maar, eh, gevoel.
Niet dat ik tegen gevoel ben! Ik weet zeker dat ik ook niet blij was geworden van een droge instructievideo. En nadat ik op een concurrerende website kon zien dat een senior ‘zo maar’ over speelgoedautootjes kan struikelen, zag ik ook wel in dat het een goed idee is om je boodschap positief te verpakken.
Emotie helpt om je boodschap over te brengen, om mensen tot actie aan te zetten.
Alleen: je moet dan niet vergeten om de actie ook te benoemen. Ik ergerde mij omdat ik voelde dat ik zojuist in het filmpje was ‘overtuigd’ maar nog steeds geen flauw idee had wat ik moest doen. Het filmpje had wel een verhaal maar geen betekenis. Misschien dat we daar maar eens met z’n allen meer aandacht aan moeten gaan besteden.
Ik visualiseerde voor VGZ een drietal klantenservice gesprekken voor het project ´Goed voor elkaar´. Het fietsverhaaltje hieronder is wel mijn favoriet.
Een van de prettigste boeken die ik de afgelopen tijd gelezen heb, was “Tijd voor empathie” van Frans de Waal. Het zette mij aan het denken hoe vaak empathie als een nieuw te leren vaardigheid wordt gepresenteerd, ook wanneer het op ontwerpen aankomt. Enfin, het was dus ook tijd voor een blogpost.
