In juni las las ik met veel plezier ‘De ergste jeukwoorden op kantoor‘ van Japke D. Bouma op nrc.nl. Ikzelf maak mij schuldig aan ‘co-creatie’, ‘draagvlak creëren’ en ‘verbinden’; ik denk dat ik een zachtaardig mens ben.
Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben; ik wil nu graag even stilstaan bij de ‘stip aan de horizon’, het lange termijn doel waar menig bedrijf naartoe wil werken.
Foutgevoeligheid
De stip ligt ondertussen al weer onder vuur wegens zijn handige vaagheid maar ikzelf vind die stip niet zo erg. Een stip aan de horizon is prima. Het probleem zit hem meer er in dat de weg ernaartoe niet wordt bewandeld. En dat heeft een hele concrete reden: mensen maken liever geen fouten.
Van groot naar klein
Mensen houden van grote ideeën. Die zijn namelijk vaak nog zo ruim omschreven, dat iedereen er zijn eigen invulling aan kan geven. Zo ben je het al snel eens met elkaar.
Mensen houden ook van kleine ideeën: die zijn namelijk snel op te pakken en je ziet vlug resultaat. A/B testen bijvoorbeeld: lekker concreet zijn; problemen meteen oplossen; heerlijk!
D’r net tussenin
Maar tussen groot en klein ligt een hele wereld waarin het ingewikkeld wordt. Waarbij kleine problemen eigenlijk onderdeel blijken zijn van een groter geheel vol afhankelijkheden en onvoorziene omstandigheden. Waarin je onduidelijke keuzes moet maken en het onvoorspelbaar is wat het gevolg zal zijn.
Daar houden we niet van want dat maakt ons onzeker; doen we het wel goed? Daarom zie je al gauw dat mensen snel weer twee richtingen uitgaan:
- Of naar de veel te grote stip op de horizon
- Of de diepte in, naar de hele kleine details (”wat als iemand … gaat doen, dan moeten we daar toch een uitzondering voor bouwen?”)
Van stip naar stip
Toch is hier wel degelijk uit te komen
- Probeer niet alles in een keer op te lossen, het leven is complex.
- En accepteer dat je fouten maakt. Test of je goed bezig bent en stel je plan dan bij, dát is het echte agile denken.
Een stip op de horizon is prima, maar de weg ernaartoe moet uitgestippeld worden.